23 نون بادشاه سکّ گَل بوت و هُکمی دات که دانیال چه گارا در کنگ ببیت. گڑا دانیال چه گارا در کنگ بوت. ٹَپّے هم پِری نێستاَت چێا که آییا وتی هُدائے سرا تئوکل کرتگاَت.
چیا که من هُداوندئے راه یله نداتگ و چه هُدایا دێم په بدیا نشُتگان.
هُداوند آیان مَدَتَ دنت و رَکّێنیت، چه بدکارانی دستا رَکّێنیت و نجاتَ دنت، چیا که آییئے مئیار و باهۆٹ اَنت.
یَترون آ سجّهێن شَرّێن کارانی سرا گَل بوت که هُداوندا په اِسراییلیان هما وهدا کرتگاَتنت که اسراییلیای چه مِسریان رَکّێنتنت.
اگن ما آسا دئور دئیگ ببێن، هما هُدا که ما آییئے هِزمتا کنێن، مارا چه رۆکێن کورَهئے آسا رَکّێنتَ کنت و هما مارا چه تئوِ بادشاهئے دستا هم رَکّێنیت.
آییا درّاێنت: ”بچارێت، من آسئے تها چار مردم گَردگا گِندَگا آن. دست و پادِش پَچ اَنت و سلامت اَنت. چارمی پوره هُدایی چُکّے.“
بادشاها که اے هبر اِشکت، سکّ پرێشان بوت. اِرادهی کرت که دانیالا رَکّێنان و تان بێگاها همے جُهدا اَت که چۆن آییا برَکّێنیت.
پدا بادشاه وتی کَلاتا شت. سجّهێن شپا وراکی نئوارت و واب نکپت. آییئے بارگاها هچّ پئیمێن شاتکامی کنگ نبوت.
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“