6 نون بادشاهئے دێم زرد ترِّت و آییا اَنچێن تُرسے دلا کپت که سْرێنئے بند و بۆگی شُل بوتنت و کۆنڈی اَنچۆ لَرزِتنت که گۆن یکدومیا لگّتنت.
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
چمِّش تهار بات و مگنداتنت و سرێنِش درهگ و لرزگا بات.
نِبوکَدنِزَرا وتی بادشاهی دئورئے دومی سالا واب دیست. آییئے اَرواه بێتاهیر بوت و آ وابَ نکپت.
گڑا نِبوکَدنِزَر، شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے سرا سکّ هِژم گپت. آییئے دێمئے رنگ چه زهرا بَرگَشت و هُکمی دات که کورَهئے آسا هپت سَری گێش کنێت.
گڑا دانیال، که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، په دمانێا هئیران بوت، هئیالان پرێشان کرت. بادشاها گوَشت: ”بِلْتِشازَر! واب و وابئے مانایا مئیل که ترا پرێشان بکنت.“ بِلتِشازَرا گوَشت: ”منی واجه! دْرێگتا اے واب تئیی دژمنانی بارئوا بوتێن و اِشیئے مانا هم په تئیی بَدواهان.
من وابے دیست و تُرسێا منا مان پتات. گَندلانی سرا، منی هئیال و شُبێنان منا تُرسێنت.
اَناگها مردمی دستێئے لنکُک زاهر بوتنت و چِراگدانئے دومی نێمگا، شاهی کلاتئے دیوالئے دۆنئے سرا نبشته کنگا لگّتنت. بادشاها نبشته کنۆکێن دستئے پُشت دیست.
هبر همِدا هلاس بوت. منِ دانیال چه وتی هئیالان سکّ پرێشان بوتان و منی دێم زرد ترِّت. بله من اے گپّ گۆن وت داشت.“