5 اَناگها مردمی دستێئے لنکُک زاهر بوتنت و چِراگدانئے دومی نێمگا، شاهی کلاتئے دیوالئے دۆنئے سرا نبشته کنگا لگّتنت. بادشاها نبشته کنۆکێن دستئے پُشت دیست.
اَنگت هبر بادشاهئے دپا اَت که چه آسمانا تئوارے آتک، گوَشگا اَت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! ترا گوَشگ بئیگا اِنت که تئیی بادشاهی چه تئو پَچ گرگ بوتگ.
هما دمانا گۆن نِبوکَدنِزَرا اَنچُش بوت که گوَشگ بوتگاَت. آ چه انسانان گلّێنگ بوت، پس و گۆکانی ڈئولا کاه و بوچّیَ وارت، آییئے جسم چه آسمانئے نۆدا تَرَّ بوت، تانکه آییئے مود وَکابئے پُٹانی وڑا رُستنت و ناکُنی مُرگئے پنجگانی ڈئولا بوتنت.
منی دێما انّون دانا و ساهِر آرگ بوتگاَنت که اے نبشتها بواننت و په من مانا بکننت، بله آیان مانا کرت نکرت.
آیان شراب وارت و تلاه، نُگره، بْرنج، آسن، دار و سِنگێن هُدایانی ستا کرت.
نون بادشاهئے دێم زرد ترِّت و آییا اَنچێن تُرسے دلا کپت که سْرێنئے بند و بۆگی شُل بوتنت و کۆنڈی اَنچۆ لَرزِتنت که گۆن یکدومیا لگّتنت.
گڑا بادشاهئے سجّهێن داناێن مردم آتکنت، بله کَسّا نبشته وانت و په بادشاها مانا کرت نکرت.