35 جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نهاَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
مئے هُدا اَرشا اِنت، هرچے که آییا وشَّ بیت، هما کارا کنت.
هرچے که هُداوند آسمانان و زمینا، دریایان و دریایانی سجّهێن جُهلانکیان کنگ بلۆٹیت، کنت.
چه وتی بادشاهی تهتا زمینئے سجّهێن جهمنندانَ چاریت،
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نهاَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نهاِنت.“ اۆشت...
او سجّهێن کئومان! بِشکنێت. او جهانئے درُستیگێن جهمنندان! دلگۆش کنێت.
هما نجاتَ دنت و رَکّێنیت، آسمان و زمینئے سرا اجبّتێن نشانی و مۆجزه پێشَ داریت. هماییا دانیال چه شێرانی دَپا رَکّێنتگ.“
پمێشکا، اگن هما داد و بَکشش که چه هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرئے باوَرمندیا مارا دئیگ بوتگاَت، هُدایا آیانا هم داتگ، گڑا من کئے اَتان که هُدائے کارانی دێما بۆشتاتێنان.“
آیان گۆن وتی اے کارا، تئیی واک و واهگ که تئو چه پێشا گیشّێنتگاَت، پوره و سَرجم کرت.
بله اگن چه هُدائے نێمگا اِنت، شما اِشان داشتَ نکنێت. گڑا بزانێت که آ وهدا شمئے جنْگ گۆن هُدایا بیت.“ آییئے هبرِش مَنِّت،
شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.