24 او بادشاه! اے تئیی وابئے مانا اِنت و اے بُرزێن اَرشئے هُدائے هُکم اِنت که په منی واجهێن بادشاها آتکگ.
هما که شَرپداران بێشَرپَ کنت، آیی زرت و بێراهێن گیابانان دَرپَدَر کرتنت.
هماییا اے سجّهێن، اَبد تان اَبد برجاه داشتگاَنت و اَنچێن هُکمے داتی که هچبر دئور دئیگ و ناکار کنگَ نبیت.
نون هُداوندئے هُکما درشانَ کنان که منا گوَشتی: ”تئو منی بچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.
اے هُکمئے جار کاسدان جتگ، پاکێنان اِشیئے هُکم داتگ، تانکه زندگێن مردم بزاننت که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و اے بادشاهیان هما مردما دنت که هُدائے جندَ لۆٹیت. تنتنا کمزاتێن مردمان هم اے بادشاهیانی سرا هاکمَ کنت.‘
گڑا دانیال، که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، په دمانێا هئیران بوت، هئیالان پرێشان کرت. بادشاها گوَشت: ”بِلْتِشازَر! واب و وابئے مانایا مئیل که ترا پرێشان بکنت.“ بِلتِشازَرا گوَشت: ”منی واجه! دْرێگتا اے واب تئیی دژمنانی بارئوا بوتێن و اِشیئے مانا هم په تئیی بَدواهان.
هما نشانی که بُرزێن اَرشئے هُدایا منا پێش داشتگاَنت و هما مۆجزه که په من کرتگاَنتی، وشَّ بان که شمارا بگوَشانِش.