22 اے درچک تئو ائے، او بادشاه! چێا که تئو مزن و پُرواک ائے و تئیی مزنی رُستگ و آسمانا سر اِنت و تئیی بادشاهی تان زمینئے گُڈّی هَدّ و سیمسران رَستگ.
گوَشتِش: ”بیا په وت شهرے اَڈَّ کنێن، اَنچێن بُرجے مانی ببیت که سَرٹُلّی آسمانا سر ببیت، تانکه په وت نامے اێر بکنێن که سجّهێن زمینئے سرا شِنگ و شانگ مبێن.“
وابے دیستی تَه پَدانکے که یکّ سَرے زمینا اِنتی و دومی سَر آسمانا و هُدائے پرێشتگ سرَ کپنت و اێرَ کپنت.
که تئیی مِهر باز اِنت، چه آسمانان بُرزتِر، تئیی وپاداری تان جمبران اِنت.
او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و وپاداری تان جمبران.
هما اِنت که وهد و مۆسمان بدلَ کنت، هما اِنت که بادشاهان دورَ کنت یا تَهتا نادێنیت، هما اِنت که دانایان هکمتَ دنت و سرپدێنان زانتَ بَکشیت،
درچک رُدان و مستر بئیان اِنت. اِشیئے بُرزی تان آسمانا سَر اِنت و چه زمینئے گُڈّی هَدّ و سیمسَران زاهر اِنت.
تاکی ڈئولدار اَتنت و بری بێکساس و په سجّهێنان وراکی پِر اَت و آییئے ساهگا جنگلی جانوَرَ نِشتنت و شاهڑانی سرا بالی مُرگانی کدۆه اَتنت،
دوازده ماها رند، آ بابِلئے شاهی کَلاتئے سرا گام جنگا اَت.
هما دمانا منی هۆش آتک و منی بادشاهیئے شئوکتئے هاترا منی شان و مزنی پدا په من آتک. منی سَلاهکار و میر و مِهتران منا در گێتک و منی بادشاهی تَهت پدا منا دئیگ بوت و منی اِزّت چه پێسریگێن اِزّتا باز گێشتر بوت.
چێا که یَهیایا گۆن هیرودیسا گوَشتگاَت: ”هیرودیائے وتی لۆگی کنگ شَریَتا په تئو رئوا نهاِنت.“
چێا که اِشیئے گناه سر په سر اَنت و آسمانا رَستگاَنت و هُدایا آییئے رَدێن کار یات کرتگاَنت.