38 هر جاگه که انسان، جنگلی جانوَر و بالی مُرگ زندگ اَنت، هُدایا ترا اے سجّهێنانی سرا هُکمران کرتگ. تلاهێن سر، تئو ائے.
چه هُداوندئے رَزایا یَهودائے بادشاه، یِهۆیاکیمی پرۆش دات. بادشاهئے جند و هُدائے لۆگئے لهتێن دَرپی گۆن وت بابلئے سرڈگارا، وتی هُدائے لۆگا آورت و دَرپی وتی هُدائے لۆگئے هزانَگا اێر کرتنت.
اے بُتئے سر، چه پَهکێن تلاها اَڈّ بوتگاَت. دلبند و باسْکی چه نُگرها، لاپ و رانی بْرِنجئیگ اَتنت،
چه ترا پد، دگه بادشاهیے کئیت که چه تئییگا کمزۆرتِرَ بیت. پدا سئیمی، بْرنجێن بادشاهیے کئیت که سجّهێن زمینئے سرا هُکمرانیَ کنت.
اے هما واب اِنت که منِ بادشاه نِبوکَدنِزَرا دیستگ. او بِلْتِشازَر! نون تئو اِشیا مانا کن، پرچا که منی بادشاهیئے هچّ دانا اِشیا مانا کرتَ نکنت، بله تئو کرتیَ کنئے چێا که ترا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت.“
او بادشاه! بُرزێن ارشئے هُدایا، نِبوکَدنِزَر بزان تئیی پیرُک، بادشاهی، مزنی، شان و شرَپ داتگاَت.
ائولی، شێرئے ڈئولێنے اَت و وکابی بانزُلی پِر اَت. من چمّ سکّ کرتگ و تان هما وهدا چارگا اَتان که اِشیئے بانزُل گْوَجگ بوتنت و جندی چه زمینا چست کنگ و مردمێئے وڑا دو پادئے سرا اۆشتارێنگ بوت و اشیا اِنسانی دِلے دئیگ بوت.