من چه دانئے کَبیلها اَهیسامَکئے چُکّ اُهولیاب هم گِچێن کرتگ که بِسَلێلا کُمَکّ بکنت. من سجّهێن هُنَرمند دانایی بکشاتگاَنت که هما سجّهێن چیزّان اَڈّ بکننت که من ترا هُکم داتگ:
او منی پت و پیرکانی هُدا! من تئیی شُگرا گران و تئیی تئوسیپا کنان، چێا که تئو منا زۆر و هکمت داتگ. انّون هم اے تئو ائے که په من هما چیزِّت زاهر کرتگ که ما چه تئو لۆٹتگ، چێا که تئو نون بادشاهئے جێڑه په ما پدّر کرتگ.“
آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشت: ’درچکا گُڈّ و شاهڑانی بُرّ و تاکانی سِند و برانی شِنگ و شانگ کن. بِلّ که جانوَر چه اِشیئے ساهگا درَ کاینت و تچنت و مُرگ چه اِشیئے شاهڑان بالَ کننت.
اے هُکمئے جار کاسدان جتگ، پاکێنان اِشیئے هُکم داتگ، تانکه زندگێن مردم بزاننت که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و اے بادشاهیان هما مردما دنت که هُدائے جندَ لۆٹیت. تنتنا کمزاتێن مردمان هم اے بادشاهیانی سرا هاکمَ کنت.‘
تئو چه انسانان گلّێنگَ بئے و جنگلی جانوَرانی درنیاما جَهمنندَ بئے. تئیی ورد و وراک پس و گۆکانی ڈئولا کاه و بوچَّ بنت. تان هپت زمانَگا تئو اَنچُشَ بئے تان هما وهدا که تئو پَجّاه بیارئے و بزانئے که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و هما مردما دنتِش که وتَ لۆٹیت.“