او منی پت و پیرکانی هُدا! من تئیی شُگرا گران و تئیی تئوسیپا کنان، چێا که تئو منا زۆر و هکمت داتگ. انّون هم اے تئو ائے که په من هما چیزِّت زاهر کرتگ که ما چه تئو لۆٹتگ، چێا که تئو نون بادشاهئے جێڑه په ما پدّر کرتگ.“
او براتان! په مئے هُداوند ایسّا مَسیها و په پاکێن روهئے مِهرا چه شما دَزبندیَ کنان که هُدائے درگاها په من دْوا بکنێت و گۆن وتی دْوایان منی جُهدان همراه ببێت.