30 چێا که کیتّیمئے لانچ آییئے دژمنیا کاینت. پمێشکا آ دلپرۆشَ بیت و واترَّ کنت و پاکێن اَهد و کَرارئے دژمنیا هژمَ گیپت. پِرَ تَرّیت و په همایان مهربانَ بیت که پاکێن اَهد و کَرارا نمَنّنت.
اِلیشَه و تَرشیش و کِتّیمی مردم و دۆدانیمی مردم، یاوانئے مردێنچُکّ اَتنت.
شمالئے بادشاه گۆن مزنێن مال و دئولتێا وتی مُلکا پرَ ترّیت بله دلی پاکێن اَهد و کَرارئے هلاپا بیت. اے وتی کارا کنت و مُلکا واترَّ بیت.
گیشّتگێن وهدا، پدا دێم په جنوبا درَ کپیت، بله اے گُڈّی رندا پێشیگێن وڑا نبیت،
اے، بُرزێن اَرشئے هُدائے هلاپا هبرَ کنت و آییئے پاکێن مردمان آزارَ دنت. اِشیئے اِرادهَ بیت که کانون و وهدان بدل بکنت و هُدائے پاکێن مردم په وهدێا اِشیئے دستا دئیگَ بنت، بزان تان وهدێا، وهدان و نێم وهدا.
گڑا بازێنے پُشتا کِنزیت و چه راها ٹَگلیت، یکّے دومیا دْرۆهیت و کَست و کێنگَ کنت.
پمێشکا شادهی کنێت، او آسمانان و آسمانانی نِشتگێنان! بله بَژن و اَپسۆز په شما، او زمین و دریا! چێا که شئیتان په شما اێر آتکگ، چه زهرا سکّ پُرّ اِنت، چێا که زانت که آییئے وهد کمّ اِنت.“