27 دوێن بادشاه، په بدنیّتی یکّێن پَرزۆنَگا نندنت و گۆن یکدومیا درۆگَ بندنت بله کامیابَ نبنت چێا که هلاسی، گیشّتگێن وهدا کئیت.
هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت، چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.
اِنّه، وتی دلا بےاَدلیَ سازێت و شمئے دست زمینا پِتنه پادَ کننت.
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
پارسئے بادشاه کورشئے دئورئے سئیمی سالا دانیالا، که بِلْتِشازَرئے ناما هم زانگَ بوت، اِلهام رسِت. اِلهامئے پئیگام راست اَت و بلاهێن جنگێئے بارئوا اَت. اے پئیگامئے مانا آییا شُبێنێئے تها رست.
شمالئے بادشاه گۆن مزنێن مال و دئولتێا وتی مُلکا پرَ ترّیت بله دلی پاکێن اَهد و کَرارئے هلاپا بیت. اے وتی کارا کنت و مُلکا واترَّ بیت.
گیشّتگێن وهدا، پدا دێم په جنوبا درَ کپیت، بله اے گُڈّی رندا پێشیگێن وڑا نبیت،
چه دانایان هم لهتێنَ لکُشیت تانکه اے ڈئولا اے مردم تان هلاسیئے وهدا پاک و پَلگار و بےائیب کنگ ببنت چێا که اے وهد، وتی گیشّتگێن زمانگا کئیت.
پدا هلاسیئے وهدا، جنوبئے بادشاه آییئے سرا اُرُشَ کنت و شمالئے بادشاه جنوبئے بادشاهئے سرا توپّانێئے ڈئولا گۆن اَرّابه، اَسپتاچ و بازێن لانچێا مانَ رچیت. بازێن مُلکێئے سرا اُرُشَ کنت و چه اۆدا چۆ توپّانێا گوَزیت.
گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگاَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
گوَشتی: ”بچار، من ترا سرپدَ کنان که گَزبئے گُڈّی وهدا چے بیت. هرچے که تئو دیستگ هلاسیئے گیشّێنتگێن وهدئے بارئوا اِنت.
پَسّئوی دات: ”آ وهد و زمانگ که پتئے دستا اَنت و آییا وت گیشّێنتگاَنت، شمارا په آیانی زانگا کارے نێست.
چێا که آییا یکّ رۆچے گیشّێنتگ که آ رۆچا دنیائے سجّهێن مردمانی کرتگێن کاران گۆن اِنساپ دادرَسی و داوریَ کنت و په اے مکسدا یکّے گچێنی کرتگ. هُدایا آ پمێشکا چه مُردگان زندگ کرت که په هرکَسا اے هبرئے راستی پکّا ببیت.“
او براتان! زلورت نهاِنت که ما وهد و رۆچانی بارئوا په شما نبشته بکنێن.