پدا بادشاه وتی دلئے تبا کارَ کنت و وتا چه سجّهێن هُدایان بُرزتر و پُرمڑاهترَ گِندیت و هُدایانی هُدائے هِلاپا اَنچێن هبرَ کنت که مردم هئیرانَ بنت. تان هما وهدا کامیابَ مانیت که گَزبئے وهد سَرجم نبوتگ. هما چیزّ که بئیگی اَنت، اَلّمَ بنت.
هما مزنیئے سئوَبا که هُدایا داتگاَت، سجّهێن کئوم و راج و هر زبانئے مردم چه تُرسا تئیی پیرکئے دێما لَرزِتنت. کَسے که آییا کُشَگَ لۆٹت، کُشتی و کَسے که آییا کُشگَ نلۆٹت، نَکُشتی. کَسے که آییا مزنی دئیگَ لۆٹت، مزنیایَ دات و کَسے که آییا کمشَرَپ کنگَ لۆٹت، کمشَرَپیَ کرت.
من دیست که اے گوَرانڈ رۆنندی، گۆریچانی و زِرباری نێمگا کانٹ جنان اِنت و هچّ جانوَر آییئے دێما اۆشتاتَ نکنت و کسّا اے توان نێست که چه آییئے زۆرا یکّێا رَکّێنت بکنت. آییا هر چیزّ وتی دلئے تبا کرت و مَزَنشان بوت.