14 نون من تئیی سرپد کنگا آتکگان که گۆن تئیی کئوما دێمترا چے بیت، چێا که شُبێن آیۆکێن وهدئے بارئوا اِنت.“
آکوبا وتی چُکّ گْوانک جت و گوَشتنت: ”یکجاه بێت، من شمارا گوَشان که آیۆکێن رۆچان چے بیت.
پارسئے بادشاه کورشئے دئورئے سئیمی سالا دانیالا، که بِلْتِشازَرئے ناما هم زانگَ بوت، اِلهام رسِت. اِلهامئے پئیگام راست اَت و بلاهێن جنگێئے بارئوا اَت. اے پئیگامئے مانا آییا شُبێنێئے تها رست.
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
آییا پسّئو دات: ”وتی راها برئو، دانیال! چێا که اے هبر تان هلاسیئے وهدا راز اَنت و مُهر جنَگ بوتگاَنت.
بله آسمانا هُداے هست که رازان پدّرَ کنت و هماییا په تئوِ بادشاه نِبوکَدنِزَرا زاهِر کرتگ که آیۆکێن رۆچان چے بیت. اے تئیی واب اِنت و هما شُبێن اَنت که وهدے تئو وتی نپادئے سرا تچک اَتئے، تئیی سرئے تها چکرّگا اَتنت.
من چه اولایئے کئورئے نیاما انسانی تئوارے اِشکت، گْوانکی جَت و گوَشتی: ”او جِبراییل! اے مردا شُبێنئے مانایا سرپد کن.“
سُهب و بێگاهانی همے شُبێن که ترا گوَشگ بوت، راست اِنت. بله اے شُبێنا رازے بکن چێا که اے هما آیۆکێن وهدئے رۆچانی بارئوا اِنت که اَنگت سکّ دور اَنت.“
آییا منا سۆج دات و گوَشتی: ”او دانیال! من نون آتکگان که ترا زانت و سَرپدی بدئیان.
اے گپّا بزان، که آهری زمانگان گْرانێن وهدَ کاینت.