اَنچێن وَرنا که هچّ پئیمێن بدَنی ائیبِش مان مبیت و رنگا ڈئولدار ببنت، هر ڈئولێن هکمتا بلَد بئیگئے لاهک، زانتکار و زوتپَهم ببنت و بادشاهئے بارگاها اۆشتگا بِکَرزنت. پدا اے وَرنایان بابِلئے اَرَمایی زبان و لبزانکا بوانێن.
بادشاها اِشانی هر رۆچیگێن وراک و شراب چه وتی جندئے وراک و شرابا گچێن کرت و هُکمی دات که تان سئے سالا اِشان شَرّ بوانێنێت و زانتکار کنێت و پدا منی هِزمتا بۆشتارێنێت.
پمێشکا من هُکمَ دئیان که هرکَس ببیت، چه هر کئوم، راج و زُبانا که شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے هُدائے بارئوا هرابێن هبرے بکنت، آ ٹُکّر ٹُکّر کنگَ بیت و آییئے لۆگ برباد کنگ و هاکۆٹے جۆڑ کنگَ بیت. چێا که دگه هچّ هُداے نێست که چُش رَکّێنت بکنت.“