اَنچێن وَرنا که هچّ پئیمێن بدَنی ائیبِش مان مبیت و رنگا ڈئولدار ببنت، هر ڈئولێن هکمتا بلَد بئیگئے لاهک، زانتکار و زوتپَهم ببنت و بادشاهئے بارگاها اۆشتگا بِکَرزنت. پدا اے وَرنایان بابِلئے اَرَمایی زبان و لبزانکا بوانێن.
او منی پت و پیرکانی هُدا! من تئیی شُگرا گران و تئیی تئوسیپا کنان، چێا که تئو منا زۆر و هکمت داتگ. انّون هم اے تئو ائے که په من هما چیزِّت زاهر کرتگ که ما چه تئو لۆٹتگ، چێا که تئو نون بادشاهئے جێڑه په ما پدّر کرتگ.“
بله اے راز په من اے سئوبا پدّر کنگ نبوتگ، که من چه اے دگه مردمان داناتر آن. پمێشکا پدّر کنگ بوتگ که من تئیی وابا په تئوِ بادشاها مانا بکنان تانکه تئو وتی دلئے هئیالان سرپد ببئے.
چه سجّهێن سکّی و سۆریان رَکّێنتی. هُدایا آ، همینچُک لاهکی و زانت و زانگ دات که مِسرئے بادشاه، پِرئونئے مِهر و اِهتباری په وت کَٹّت و پِرئونا آ وتی سَرجمێن مُلک و مِلکتئے کارمَستر کرت.