”من یاپائے شهرا دْوا کنگا اَتان، منا شُبینگ بوت و گۆن اِلهامے دیستُن که چه آسمانا مزنێن پَرزۆنَگپئیمێن چیزّے چه هر چارێن لَمبان اێر آیانا دێم په من پێداک اِنت.
یاپائے شهر چه لُدَّها نزّیکّ اَت. وهدے یاپائے نندۆکێن مرید سهیگ بوتنت که پِتْرُس لُدَّهئے شهرا اِنت، آیان دو مردم راه دات و مِنّتگیریاِش کرت که پِتْرُس زوتّ آیانی کِرّا بیئیت.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.
اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت.