18 هما دمانا، چه آییئے چمّان کُچَلپئیمێن چیزّے کپت و آییئے چمّانی رُژن پدا آتک. گڑا آ پاد آتک و پاکشۆدیای کرت.
پِتْرُسا گۆن آیان گوَشت: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت و چه شما هرکَس ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی بکنت، تانکه هُدا شمئے گناهان ببَکشیت. آ وهدا شمارا هُدائے پاکێن روه، تُهپه و ٹێکیَ رسیت.
گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باوَرمندان هۆر بوت.
منی کِرّا آتک و اۆشتات و گوَشتی: ’او منی برات شاوول! تئیی چمّانی رُژنایی پِر بتَرّات و مئیم بکناتئے.‘ هما دمانا منی چمّ پدا رُژنا بوتنت و من آ دیست.
نون چێا مهتل ائے؟ پاد آ، ایسّائے ناما بگر، پاکشۆدی بکن که چه وتی گناه و مئیاران پاک و پَلگار ببئے.‘
هَنّانیا شت و هما لۆگا رَست، شاوولی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”او منی براتێن شاوول! هما هُداوند بزان ایسّا، که راها په تئو زاهر بوت، منا راهی داتگ که تئو پدا بگندئے و چه هُدائے پاکێن روها پُرّ ببئے.“
وَرد و وراکی وارت، زرنگ و زۆرمند بوت. لهتێن رۆچا دَمِشْکئے مریدانی کِرّا داشتی.
شاوول چه زمینا پاد آتک، بله وهدے چمّی پَچ کرتنت هچّی مئیم نکرت. همراهان دستا گپت و دَمِشْکا سر کرت.