”آسمانی بادشاهی، هما گنج و هَزانگئے پئیما اِنت که ڈگارێا چێر دئیگ بوتگ. وهدے اَناگت کَسێا در گێتک، آییا چێرَ دنت و پدا په گَل و شادهیَ رئوت و وتی سجّهێن مال و مَڈّیا بها کنت و هما ڈگارا په بها زوریت.
چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،