31 آییا پَسّئو دات: ”نه، تان کَسے منا سرپد مکنت، من چۆن سرپدَ بان؟“ رَندا پیلیپُسی لۆٹت و گۆن وت نندارێنت.
بێپَهم و نزانتکار اتان، تئیی درگاها هئیوانێئے پئیما، چه پَهم و پۆها ڈنّ.
شمارا راستێنَ گوَشان، آ که هُدائے بادشاهیا چُکّانی پئیما ممَنّیت، هچبر اۆدا پاد اێر کرتَ نکنت.“
پیلیپُس تچان آییئے نزّیکّا شت. اِشکتی که آ مرد اِشئیا نبیئے پاکێن کتابا وانگا اِنت. پیلیپُسا جُست گپت: ”اے کتابا که وانگا ائے، اِشیا سرپد هم بئے؟“
آ مرد، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابئے هما بهرا وانگا اَت که اے ڈئولا گوَشیت: ”پَسێئے ڈئولا که آییا په کۆشا برنت، آاِش په کُشگا برت، اَنچُش که گوَرانڈ، پَژم چِنۆکئے دێما بێتئوارَ بیت، همے ڈئولا چه آییئے دپا هم تئوارے در نئیاتک.
نون چۆن یکّێا تئوار بکننت که آییئے سرا باورِش نکرتگ؟ و چۆن یکّێئے سرا باور بکننت وهدے آییئے بارئوا چیزّے نهاِشکتگِش؟ و چۆن بِشکننت اگن کَسے آیانی کِرّا اے جارا مجنت؟
هستۆمند، وتی دربێشی و نێزگاریئے سرا، چێا که هستۆمند دَشتئے پُلّئے پئیما هُشکَ ترّیت و زئوالَ بیت.
پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.