30 پیلیپُس تچان آییئے نزّیکّا شت. اِشکتی که آ مرد اِشئیا نبیئے پاکێن کتابا وانگا اِنت. پیلیپُسا جُست گپت: ”اے کتابا که وانگا ائے، اِشیا سرپد هم بئے؟“
تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان، که تئو منی دلا دانا کنئے.
وهدے کَسے هُدائے بادشاهیئے هبرا اِشکنت، بله سَرکِچَ نئوارت، گڑا شئیتانَ کئیت و هرچے که آییئے دلا کِشَگ بوتگ درَ کنت و بارت. اِش اَت راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مِسالئے مانا.
آ تُهم که شَرّێن زمینا رِتکنت هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت و سرپدَ بیت و بَر و بَروَردَ دنت، بازێنے سَد سری، بازێنے شست سری و بازێنے سی سری.“
بارێن، شما اے سجّهێن هبران سرپد بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”جی هئو.“
ایسّایا مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتنت: ”گۆش بدارێت و سرپد ببێت.
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت،
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ هما جاگها گندێت که آییئے جاگه نهاِنت،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت، ”هما که یَهودیَها اَنت دێم په کۆهان بتچنت.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
شما پاکێن کتابان پَٹّ و پۆلَ کنێت و وانێت، چێا که شمئے هئیالا اِشانی تها شمارا اَبدمانێن زِندَ رسیت. همے پاکێن کتاب منی بارئوا گواهیَ دئینت،
آ پاد آتک و راه گپت. راها، گوَهتگێن مردے دیستی که هَبَشَهئے مُلکا، ”مَلکه کَنْداکَهئے“ کلیتدار اَت. اے مرد اورشَلیما په زِگر و دْوایا شتگاَت و
هُدائے پاکێن روها گۆن پیلیپُسا گوَشت: ”آییئے نزّیکّا برئو و اَرّابها همراه بئے.“
آییا پَسّئو دات: ”نه، تان کَسے منا سرپد مکنت، من چۆن سرپدَ بان؟“ رَندا پیلیپُسی لۆٹت و گۆن وت نندارێنت.
پیلیپُس سامِرَهئے یکّ شهرێا شت و اۆدا مَسیهئے کُلئوئے جاری جت.
اِدا هِکمت پکار اِنت. بِلّ هما کَس رسترئے نمبرا هسابَ کنت که زانتی هست، چێا که اے نمبر بنیآدمئیگ اِنت. و اِشیئے نمبر شش سَد و شست و شش اِنت.