آ تُهم که شَرّێن زمینا رِتکنت هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت و سرپدَ بیت و بَر و بَروَردَ دنت، بازێنے سَد سری، بازێنے شست سری و بازێنے سی سری.“
اے شهرئے یَهودی چه تِسالونیکیئے شهرئے یَهودیان واهگدارتر اَتنت. آیان، په هُبّ و هُدۆک هُدائے هبر مَنِّت و هر رۆچ پاکێن کتابِشَ وانتنت و پَٹّ و پۆلِشَ کرت تان بزاننت بارێن پولُسئے هبر راست اَنت یا نه؟
آکوب و کێپا و یوهَنّا که کلیسائے مِنُک زانگَ بوتنت، وهدے سرپد بوتنت که منا رهمتئے اے سئوگات رستگ، وتی راستێن دستِش منی و بارنابائے نێمگا په همکاریا شهارت که ما درکئومانی کرّا برئوێن و آ، سُنّت کرتگێنانی کرّا برئونت.
ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نهاِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
گۆن تَهر تَهرێن بدیان هما مردمان ردَ دنت که گاری و گمراهیئے راهِش زرتگ. اے مردم گار و گُمسارَ بنت، چێا که اِشان راستی دۆست نداشتگ و نزُرتگ که بِرَکّنت.