59 هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“
وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان. او هُداوند، او وپادارێن هُدا! تئو منا رَکّێنئے.
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
آ رۆچا، هرکَس هُداوندئے ناما بگیپت، رَکّیت.“‘
نون چێا مهتل ائے؟ پاد آ، ایسّائے ناما بگر، پاکشۆدی بکن که چه وتی گناه و مئیاران پاک و پَلگار ببئے.‘
اِدا هم گۆن مزنێن دینی پێشوایانی اِهتیارا آتکگ که سجّهێن هما مردمان بگیپت و بندیگ بکنت که تئیی ناما گرنت.“
هرکَسا که آییئے هبرَ اِشکت، هئیرانَ بوت و جُستیَ گپت: ”اے هما مرد نهاِنت که اورشَلیما ایسّائے نام گِرۆکانی گار و گُمسار کنگئے رَندا اَت؟ اِدا هم پمێشکا نئیاتکگ که ایسّائے مَنّۆگران بگیپت و مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا ببارت؟“
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.