48 البت، بُرزێن اَرشئے هُدا بنیآدمئے اَڈّ کرتگێن لۆگان جاگهَ نکنت، اَنچُش که نبیا گوَشتگ:
کئورے هست که جۆیی هُدائے شهرا شادمانَ کننت، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن جاگها.
هُداوندا په آییئے اَدل و اِنساپا شُگرَ گِران، بُرزێن اَرشئے هُداوندئے ناما نازێنان.
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
بله تئو، او هُداوند، تان اَبد بُرزێن اَرشئے هُدا ائے.
اے هُکمئے جار کاسدان جتگ، پاکێنان اِشیئے هُکم داتگ، تانکه زندگێن مردم بزاننت که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و اے بادشاهیان هما مردما دنت که هُدائے جندَ لۆٹیت. تنتنا کمزاتێن مردمان هم اے بادشاهیانی سرا هاکمَ کنت.‘
”بله آ رۆچانی هلاسیا، منِ نِبوکَدنِزَرا وتی چمّ آسمانئے نێمگا چست کرتنت و منی هۆش آتک. نون من بُرزێن اَرشئے هُدائے ستا و سنا کرت، هما هُدا که تان اَبدَ مانیت، من شان و اِزّت دات. چێا که آییئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے و آییئے بادشاهی تان نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
آ، مزنێن مردمے بیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے چُکّ زانگَ بیت و هُداوندێن هُدا، آییئے پت و پیرُکی، بزان داوودئے بادشاهیئے تَهتا آییا بَکشیت.