موسّایا وتی دست دریائے سرا شهار دات و چه هُداوندئے زۆرا سجّهێن شپا چه رۆدراتکا ترُندێن گواتێا کَشِّت و دریا پُشتا کِنزێنت. آپ دو بهر بوت و هُشکی زاهر بوت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے جاگها یله کن، تئو و اے مهلوک که تئو چه مِسرا در کرتگ و آورتگ. دێم په هما مُلکا برئو که من گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا سئوگند وارتگ که تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیانی.
بله هُدایا وتی دێم چه آیان تَرّێنت و یله داتنت، بِلّ که نون ماه و رۆچ و اِستاران پرستش بکننت، هما ڈئولا که نبیانی کتابان نبشته اِنت: ’او اِسراییلیان! شما تان چِلّ سالا مان گیابانان په من هئیرات و کُربانیگ کرتگاَت؟