34 من مِسرئے سرڈگارا وتی مردمانی سکّی و سۆری دیستگاَنت، آیانی پریات و زاری اِشکتگاَنت، په آیانی رَکّێنگ و آزات کنگا اێر آتکگان. بیا، نون من ترا پدا مِسرا رئوانَ دئیان.‘
هُداوند اێر آتک تانکه هما شهر و بُرجا بچاریت که مردمی اَڈّ کنگا اَتنت.
بیا، جَهلادَ رئوێن و اِشانی زُبانا گَڑ و مَنجَ کنێن که اے، یکدومیئے هبران سرپد مبنت.“
که من جَهلادَ رئوان و چاران بارێن آیانی کرتگێن کار هما پِریاتئے کَدّا باز اَنت که په من سر بوتگ؟ اگن چُش نهاِنت، وَه من سهیگَ بان.“
آییا وتی هزمتکارێن موسّا رئوان دات و هارون، که وت گچێنی کرتگاَت.
بله وهدے که آیانی پریاتی اِشکت، دیستی که چۆن پرێشان اَنت،
هُداوند! آسمانا دِرّ و جهلاد بیا کۆهان دست جن که چه اِشان دوتّ در بیئیت.
هُدایا گوَشت: ”من هما آن که هَستان. گۆن بنی اِسراییلا بگوَش که هما که نام اِنتی ’من هما آن‘، هماییا منا شمئے کرّا راه داتگ.“
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.
هچکَس آسمانا بُرزاد نشُتگ، اَبێد چه هما کَسا که چه آسمانا اێر آتکگ، بزان انسانئے چُکّا.
من په وتی جندئے واهگانی سَرجم کنگا چه آسمانا اێر نئیاتکگان، آتکگان که وتی دێم دئیۆکئے واهگان سَرجم بکنان.