2 دوازدهێن کاسِدان، سجّهێن مرید لۆٹتنت و گوَشتِش: ”اے هبر شَرّ نهاِنت که ما وَرد و وراکئے وَنڈ و بهر کنگئے کارانی سئوَبا، چه هُدائے پاکێن هبرئے هِزمتکاریا نادلگۆش ببێن.
هما رۆچان که مرید گێشا چه گێشتر بئیان اَتنت، یونانی یَهودی چه اِبرانی یَهودیان گِلگدار اَتنت که هر رۆچیگێن وَرد و وراکئے بهر کنگا، آیانی جنۆزامان چیزّے نرسیت.
پمێشکا، او براتان! چه وت هپت اَنچێن نێکنامێن مردم گچێن بکنێت که چه پاکێن روه و هُدایی زانت و زانگا سررێچ ببنت تان اے زِمّه و ڈُبَّها همایانی کۆپگا بلَڈّێن و