آییا گۆن بازێن بئیان و مُهرێن دَلیلان پَدّر کرت که مَسیه باید اِنت سکّی و سۆری بسگّیت، بمریت و پدا چه مُردگان جاه بجنت. گوَشگا اَت: ”اے ایسّا که آییئے بارئوا من شمارا سهیگ کنگا آن، اے هما مَسیه اِنت.“
تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّیاِش بدئے.