40 کاسِدِش لۆٹت و آورتنت، لَٹّ و کُٹّ کناێنت و مکن کرتنت که په ایسّائے ناما دگه برے هبر مکننت. نون یلهاِش داتنت.
چه مردمان هُژّار بێت، آ شمارا گراێننت و هَکدیوانانَ برنت، وتی کَنیسَهانی تها شمارا شلّاک و هئیزرانَ جننت.
درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“
من، پئیگمبر و زانتکار و شَریَتئے زانۆگر شمئے کِرّا راهَ دئیان، شما چه آیان لهتێنا کُشێت و سَلیبَ کَشّێت، دگه لهتێنا وتی کَنیسَهان هئیزرانَ جنێت و شهر په شهرَ تاچێنێت.
هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت.
وهدے انگورئے مۆسم بوت، باگئے هُدابُندا په وتی بهرئے گِرگا، هِزمتکارے راه دات، بله زمانزورێن باگپانان آ هِزمتکار لَٹّ و کُٹّ کرت و گۆن هۆرک و هالیگێن دستان پِر تَرّێنت.
”ما هُکم نکرتگاَت دگه برے په اے ناما مردمان درس و سَبکّ مدئیێت؟ بله شما اورشَلیمئے سَرجمێن شهر گۆن وتی تالیمان پُرّ کرتگ. لۆٹێت آ مردئے هۆنا مئے گردنا بلَڈّێت؟“