39 بله اگن چه هُدائے نێمگا اِنت، شما اِشان داشتَ نکنێت. گڑا بزانێت که آ وهدا شمئے جنْگ گۆن هُدایا بیت.“ آییئے هبرِش مَنِّت،
لابان و بِتوێلا پَسّئو دات: ”اے کار چه هُداوندئے نێمگا بوتگ. مارا اِشیئے بارئوا نه ’هئو‘ کنگئے اهتیارے هست و نه ’اِنّه‘ کنگئے.
جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نهاَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
ترا گوَشان: تئو پِتْرُس ائے و اے تَلارئے سرا من وتی کِلیسائے بُنیاتا اێرَ کنان که مَرکئے زۆر آییا هچبر پرۆشَ ندنت و آییئے سرا سۆبێنَ نبیت.
چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مهاۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت.
پمێشکا، اگن هما داد و بَکشش که چه هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرئے باوَرمندیا مارا دئیگ بوتگاَت، هُدایا آیانا هم داتگ، گڑا من کئے اَتان که هُدائے کارانی دێما بۆشتاتێنان.“
باز جاک و جیک بوت و پَریسیانی شَریَتئے لهتێن زانۆگرا په نمَنّگ گوَشت: ”ما په اے مردا هچّ مئیارے نگِندێن، بلکێن یکّ روه یا پرێشتگێا گۆن اِشیا هبر کرتگ.“
بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت.
او سَرکش و مانمئیاتکێن مردمان! شمئے دل و گۆش سُنّت کنگ نبوتگاَنت. وتی پت و پیرێنانی ڈئولا، شما هم مُدام هُدائے پاکێن روهئے هِلاپا اۆشتێت.
شاوولا جُست کرت: ”او واجه! تئو کئے ائے؟“ پَسّئوی دات: ”من ایسّا آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.