هما هبران که من گۆن شما شپئے تهاریا گوَشان، شما آ هبران رۆچئے رُژناییا بگوَشێت، هما هبر که هَلوتا شمئے گۆشان گوَشگَ بنت، آ هبران لۆگ و بانانی سرا بگوَشێت و جار جنێت.
هما وهدا که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و تالیم دئیگا لگّت، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش آییئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی کنگئے اِهتیار داتگ؟“
چێا که آ هبر که تئو منا گوَشتگاَنت، من اِشانا سر کرتگاَنت و اِشان هم مَنِّتگاَنت. نون اِشان په دل زانتگ که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باوَرِش کرتگ که تئو منا رئوان داتگ.