16 وتمانوتا گوَشتِش: ”گۆن اے مردمان چے بکنێن؟ چێا که اورشَلیمئے سجّهێن جَهمنندَ زاننت اِشانی دستا یکّ اَنچێن مۆجزهے زاهر بوتگ که نمَنّگَ نبیت.
من که شَرّیا پِگر کرت گڑا دیستُن تَه یکّ پاچنے چه رۆنندی نێمگا پێداک اِنت که پوره سجّهێن زمینی گپتگ بله پادی زمینا نلگّگا اَنت و چمّانی نیاما اجبێن کانٹے پِر اِنتی.
پدا پاچن سکّ زۆراوَر بوت بله اَنچۆ که وتی زۆراوریئے بُرزادیان سر بوت، مزنێن کانٹی پرُشت و آییئے جاگها چار دگه اجبێن کانٹ رُست که دێمِش آسمانئے چارێن گواتانی نێمگا اَت.
گوَشتِش: ’مارا هچکَسا کار نداتگ.‘ باگئے هُدابُندا گوَشت: ’شما هم برئوێت و باگا کار کنێت.‘
آ وهدا یکّ نامدارێن بندیگے جێلا اَت که نامی باراباس اَت.
چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مهاۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت.
آ مزنێن رُمب پمێشکا ایسّائے پێشوازیا آتک که اِشکتگاَتِش که ایسّایا اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتگ.
بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت.