14 بله په اے سئوَبا که آ دْراه بوتگێن مرد آیانی کِرّا اۆشتاتگاَت، چیزّے گوَشتِش نکرت.
نون که هرکَس اے هبرا مَنّیت، شما آرام ببێت و په اشتاپی هچّ کارے مکنێت.
گڑا شما سجّهێن و اِسراییلئے درُستیگێن کئوم بزانێت، اے مرد که دْراه و تئیار شمئے دێما اۆشتاتگ، چه ایسّا مَسیه ناسِریئے نامئے برکتا دْراه بوتگ. شما ایسّا سَلیب کَشّت و کُشت، بله هُدایا چه مُردگانی نیاما زندگ کرت.
آیان که پِتْرُس و یوهَنّائے دِلێری و بهادُرّی دیست و زانتِش که آ ناواننده و آمیێن مردم اَنت، هئیران بوتنت. رندا پَجّاهِش آورتنت، که آ ایسّائے همراه بوتگاَنت.
پمێشکا آاِش چه هَکدیوانا ڈنّ رئوگئے هُکم دات و وت په شئور و سَلاها نِشتنت.
وتمانوتا گوَشتِش: ”گۆن اے مردمان چے بکنێن؟ چێا که اورشَلیمئے سجّهێن جَهمنندَ زاننت اِشانی دستا یکّ اَنچێن مۆجزهے زاهر بوتگ که نمَنّگَ نبیت.
گڑا چه گێشترێن تُرسێنگ و پادتراپ. دئیگا رند، آاِش یله داتنت. په آیانی سِزا دئیگا شَرّێن راهے ندیستِش، چێا که گۆن اے اَجَبَّتێن کارئے گِندگا سجّهێن مردمان هُدا سَتا کرت و ساڑات.