پێسرا دَمِشْکئے شهرئے مردمانی نیاما، رَندا اورشَلیم و یَهودیَهئے سجّهێن هَند و دَمگانی مردمانی کِرّا و گڑا درکئومانی گوَرا هم شتان و اے کُلئو رسێنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و هُدائے راها پِر بترّنت و چه وتی کاران پَدّر بکننت که هُدائے راهِش گپتگ.
اِبراهێم، اِساک و آکوبئے هُدا، بزان مئے پت و پیرُکانی هُدایا، وتی هِزمتکارێن ایسّا شان و شئوکت دات، هما که شما گراێنت و کۆشارێنت و پیلاتوسئے دێما آ نمَنِّت، هرچُنت که پیلاتوسا آییئے آزات کنگئے شئور کرتگاَت.
شما نبیانی پُشپَد و هما اَهد و کئولئے میراسدار اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگاَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ’زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشپَدا برکتَ گرنت.‘
پرچا که چه ایسّائے وشّێن مِستاگا پَشل و شرمندگ نهآن، اے په هر هما کَسئے رَکّێنگا هُدائے زۆر و توان اِنت که باورَ کنت، ائولا په یَهودیان و رندا په دَرکئومان.