هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگاَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
هما وهدا که مردم ایسّائے هبران گۆش دارگا اَتنت، ایسّایا گێش کنان مِسالے آورت. چێا که آ اورشَلیمئے نزّیکّا رَستگاَت و مردمانی گُمان اِش اَت که هُدائے بادشاهی هما وهدا پَدّرَ بیت.
اگن منی نامئے سرا انچێن گپّے شمارا سر بوت که گوَشیت هُداوندئے رۆچ آتکگ و رَستگ، تُرے پێشگۆییے ببیت یا هال و اهوالے یا کاگدے، بزانێت که درۆگے، دمانا لَرزان مبێت و دلا دئور مدئیێت.