من هما دمانا په تئیی لۆٹگا وتی کاسِد راه داتنت، تئیی مِنَّت سر و چمّان که تئو آتکئے. نون ما سجّهێن هُدائے دیوانا هۆر نِشتگ و وداریگ اێن تان هُداوندئے آ سجّهێن هبران بِشکنێن که ترا په مئے گوَشگا هُکمی داتگ.“
پولُس سهیگ اَت که سرۆکانی دیوانئے لهتێن باسک، سَدوکی و لهتێن پَریسی اَنت، پمێشکا آییا په بُرزتئواری دَرّاێنت: ”او براتان! من پَریسیے آن و منی پت و پیرُک هم پَریسی بوتگاَنت، مرۆچی اے هَکدیوانئے دێما پمێشکا اۆشتارێنگ بوتگان که منی باور و اُمێت اِنت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت.“