2 اۆدئے مردمان گۆن ما بێدروَرێن مهربانیَ کرت، هئور گوارگا اَت و سکّ سارت اَت، آیان مزنێن آسے رۆک کرت و مارا وشّاتک کنانا گوَشت: ”وتا بتاپێت و گرم بکنێت.“
اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“
هِزمتکار و سپاهیگان آسے رۆک کرتگاَت، چێا که شپ سارت اَت. آسئے کِرّا اۆشتاتگاَتنت و وتا تاپگا اَتنت. پِتْرُس هم آیانی کِرّا اۆشتاتگاَت و وتا تاپگا اَت.
دومی رۆچا، مئے بۆجیگا سئیدونئے بَندِنا نَنگر دئور دات. اَپسر جولیوس گۆن پولُسا مهربان اَت و اِشتی که پولُس برئوت گۆن وتی دۆستان گِندُک بکنت و آییئے زلورتان پوره بکننت.
پولُسا لهتێن لَنش و دار چِت و مُچّ کرت و اَنچُش که آسئے تها دئور دئیگا اَت، چه آسئے گرمیا یکّ گرّمارے در آتک و آییئے دستا مَنگَل بوت.
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“
من، وتا یونانی و بَربَر، دانا و نادانانی زِمّهوارَ زانان.
نِزۆرێن باورمندا وشّاتک کنێت و بزورێت و نگیشّتگێن هبرانی سرا گۆن آییا جێڑه مکنێت.
آ که هر چیزَّ وارت، دومیا په آییئے پهرێز کنگا کماَرزش مزانت و آ که پهرێزَ کنت، آ دگرئے سرا که هر وراکَ وارت هُکم مبُرّیت، چێا که هُدایا، آ وشّاتک کرتگ و زرتگ.
آ که جِسمی سُنّت کنگ نبوتگ بله شَریَتئے سرا کارَ کنت ترا مئیاریگَ کنت. بِلّ که ترا نِبشتگێن شَریَت و سُنّت کنگئے رسم هست، بله تئو اَنگت شَریَتا پرۆشئے.