24 همِدا، پِستوسا په بُرزتئواری پولُسئے هبرئے تها دئور کرت و گوَشتی: ”او پولُس! تئو بێسار ائے، تئیی گێشێن زانت و زانگا ترا گنۆک کرتگ.“
وهدے آییئے سیاد و وارس سَهیگ بوتنت، آییئے برگا آتکنت، چێا که لهتێنا گوَشتگاَت که آ سار نهاِنت.
یَهودیان په هئیرانی گوَشت: ”اے مردا نئوانتگ، اینچک زانتکاری چه کجا آورتگی؟“
یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“
یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘
وهدے آیان پولُسئے اے هبر اِشکت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت، لهتێنا آییئے سرا مَلنڈ و مسکرا کرت، بله دگه لهتێنا گوَشت: ”اے بارئوا دگه برے مارا گێشتر سرپد کن.“
”او پت و براتان! منا اے هَکّا بدئیێت که شمئے دێما وتی دێمپانیا بکنان.“
بله وهدے پولُسا هَکّ و اِنساپ، پهرێزکاری و جُست و پُرسئے آیۆکێن رۆچئے بارئوا هبر کرت، گڑا پیلیکْسا تُرست و گوَشتی: ”انّون تئو برئو، وهدے دَزگٹّ نبوتان، ترا پدا لۆٹان.“
دو سال همے دابا گوَست و پیلیکْسئے جاگها، پورکیوس پِستوس والی بوت. پیلیکْسا په یَهودیانی رزا کنگا، پولُس بَندیجاها داشت.
باز رَندا سجّهێن کَنیسَهانی تها، من آ په کُپر کنگا هُجّ کرتگاَنت. منا بدواهی و کێنگا اَنچُش گنۆک کرتگاَت که په آیانی آزار رسێنگا، ڈنّی شهران هم شتگاَتان.
ترا سرجمێن پاکێن کتابئے زانت چه گْوانزگا گۆن اِنت. اے کتاب ترا سرپد کرتَ کنت که چۆن ترا ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا نجاتَ رسیت.