13 او شرپدارێن بادشاه! نێمرۆچا همے راها، اَناگت آسمانا چه رۆچا رُژناترێن شَهمے دیستُن. هما رُژن منیگ و منی همراهانی چارێن نێمگان دْرپشِت.
اۆدا آیانی دێما ایسّائے چِهرگ و دْرۆشم بدل بوت. آییئے دێم رۆچئے ڈئولا دْرپشناک بوت و گُد و پۆشاکی، اِسپێت اِسپێت بوتنت.
راها، وهدے دَمِشْکئے شهرئے نزّیکّا رَستگاَتان، نێمرۆچئے وهدا اَناگت چه آسمانا منی چپّ و چاگردا تْرندێن رُژنے دْرپشت.
منی همراهان رُژن دیست، بله هما که گۆن من هبر کنگا اَت، آییئے تئوارِش نهاِشکت.
یکّ برے گۆن مزنێن دینی پێشوایانی سَرجمێن واک و اِهتیارا، دَمِشْکا راهی اَتان.
ما سجّهێن زمینا کپتێن، تئوارے اِشکتُن که اِبرانی زبانا منا گوَشگا اَت: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟ تئو هما کاییگرێن گۆکئے پئیما ائے که شَتئے توسْک و تێزێن سُجّا لگتَ جنت و وتا تاوانَ دنت.‘
وتی سات و سپرا، وهدے دَمِشْکئے شهرئے نزّیکّا رَست، اَناگت آییئے چپّ و چاگردا چه آسمانا رُژنے دْرپشت.
هپت اِستاری راستێن دستا اَت و چه آییئے دپا دودپێن تێزێن زهمے در آیگا اَت. دێمی گۆن وتی سَرجمێن رُژنا چۆ رۆچا دْرپشگا اَت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.