منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
بله تئیی دێما اے هبرا مَنّان که ’اے راهئے‘ رَندگیر و مَنّۆک آن که مردم آییا ناراهێن دینی ٹۆلیے گوَشنت. وتی پت و پیرُکانی هُدایا پرستشَ کنان و هرچے که تئورات و نبیانی کتابان نبشته اِنت، من آیانی باوَرمند آن.
گوَشتِش: ”تئیی بارئوا چه یَهودیَها په ما هچّ کُلئو و کاگدے نئیاتکگ و چه مئے براتان که اِدا آتکگاَنت، نه کَسێا تئیی بارئوا گۆن ما هال و هئوال کرتگ، نه کَسێا بَد و رَدێن هبرے گوَشتگ.“