15 من هم، همایانی ڈئولا، چه هُدایا اُمێتوار آن و دلجم آن که سجّهێن مُردگ، نێکێن و بدێن، پدا زندگَ بنت.
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.
پمێشکا اے مردم دێم په اَبدمانێن سِزایا رئونت، بله پهرێزکارێن مردمان نمیرانێن زِندَ رَسیت.“
گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی پدا زندگ بئیگئے وهدا گرئے.“
مَرتایا گوَشت: ”منَ زانان که آهِرتئے رۆچا زندگَ بیت، هما رۆچا که مُردگ جاهَ جننت.“
اَبێد چه اے یکّێن هبرا که من اۆدا جار جت و گوَشت: ’من پمێشکا اے هَکدیوانئے دێما اۆشتارێنگ بوتگان که گوَشتگاَتُن: ”هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت.“‘“
گۆن هما زۆر و واکا که هر چیزّا وتی دستا آورتَ کنت، گۆن هما زۆرا مئے اے هاکیێن بَدنا مَٹَّ کنت و وتی پُرشئوکتێن بَدنئے ڈئولا کنت.
بَهتاور و پاک و پَلگار اَنت هما که اے ائولی جاه جنگا شریکَ بنت، دومی مرکا آیانی سرا هچّ اِهتیار نێست و آ، چه هُدا و مَسیهئے نێمگا دینی پێشوا جۆڑَ بنت و گۆن مَسیها تان هزار سالا هُکمرانیَ کننت.