پولُس سهیگ اَت که سرۆکانی دیوانئے لهتێن باسک، سَدوکی و لهتێن پَریسی اَنت، پمێشکا آییا په بُرزتئواری دَرّاێنت: ”او براتان! من پَریسیے آن و منی پت و پیرُک هم پَریسی بوتگاَنت، مرۆچی اے هَکدیوانئے دێما پمێشکا اۆشتارێنگ بوتگان که منی باور و اُمێت اِنت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت.“
من شپ و رۆچ که وتی دْوایانی تها مُدام ترا یاتَ کنان، هُدائے شُگرا گِران، هما هُدا که من گۆن پاکێن زمیرێا آییئے پَرستِش و هزمتا کنان، اَنچۆ که منی پت و پیرُکان کُرتگ.
بله اے کارا گۆن نرمی و په سنگینی بکنێت. وتی جَبین و وجدانا پاک و ساپ بدارێت، تانکه شمارا بد و رَد گوَشگئے وهدا، آ مردم گۆن شمئے نێکێن مَسیهی کِردارئے گِندگا چه وتی زاه و زَکَتان پَشَل و شرمندگ ببنت.