7 زمینا کپتان و تئوارے اِشکتُن که منا گوَشتی: ’شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟‘
پرێشتگا گوَشت: ”او هاجِر، ساراییئے مۆلد! تئو چه کجا آتکگئے و کجا رئوگا ائے؟“ هاجِرا گوَشت: ”من چه وتی بانُک ساراییا تچگا آن.“
اے چیزّان و رند، هُدایا اِبراهێم چَکّاسِت. گۆن اِبراهێما گوَشتی: ”اِبراهێم!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی!“
بله هُداوندئے پرێشتگا چه آسمانا اِبراهێم تئوار کرت: ”اِبراهێم! او اِبراهێم!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی!“
هُداوندێن هُدایا مرد گْوانک جت و گوَشت: ”کجا ائے؟“
هُداوندا دیست که موسّا اے نِدارگئے چارگا پێداک اِنت. هُدایا چه ڈۆلُکئے تها گْوانک جت: ”موسّا، او موسّا!“ موسّایا پَسّئو دات: ”جی!“
گڑا بادشاه آیان اے ڈئولا پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی هچّ کَسترێنێا اے ڈئولێن کار نکرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم نکرتگ.‘
پیلاتوسا جُست کرت: ”چیا بارێن؟ مئیاری چے اِنت؟“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ!“
راها، وهدے دَمِشْکئے شهرئے نزّیکّا رَستگاَتان، نێمرۆچئے وهدا اَناگت چه آسمانا منی چپّ و چاگردا تْرندێن رُژنے دْرپشت.
من جُست کرت: ’او واجه! تئو کئے ائے؟‘ پَسّئوی دات: ’من ایسّا ناسِری آن، هما که تئو آییا آزارَ دئیئے.‘
شاوول زمینا کپت و تئوارے اِشکتی: ”شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟“
هر چُنت که پێسرا کُپر کنۆک، آزار دئیۆک و شِدّتیێن مردمے اَتان، بله هُداوندا منی سرا رَهم کرت، چێا که من چه وتی ناباوریا زانَگا نهاَتان که چے کنگا آن.