22 مردم تان همینچُکا پولُسئے هبران گۆش دارگا اَتنت، بله اے هبری که کرت نون کوکّار کرت و گوَشتِش: ”اے مرد کُشگ و گار کنگ ببیت که زِندَ نکرزیت.“
بله سجّهێن مردمان کوکّار کرت و گوَشت: ”ایسّایا بکُش! باراباسا یله بدئے!“
بله آیان کوکّار کرت: ”گار و گُمساری کن! گار و گُمساری کن! سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا گوَشت: ”شمئے بادشاها سَلیب بِکَشّان؟“ مزنێن دینی پێشوایان گوَشت: ”چه کئیسَرا اَبێد، مارا دگه بادشاهے نێست.“
چێا که مهلوک آییئے رَندا کوکّار کنان، گوَشان اَت: ”اِشیا بکُش.“
پِستوسا گوَشت: ”او بادشاه اَگْریپاس و دیوانئے نندۆکێن مردمان! اے مردا که شما گِندگا اێت، اورشَلیم و کئیسَریَهئے شهرانی سجّهێن یَهودیان اِشیئے سرا بازێن بُهتامے جتگ و گۆن من کوکّار کنان دَزبندیاِش کرتگ که اِشیا بکۆشارێنان.
آ مردمَ نئیلنت که ما گۆن درکئومان وشّێن مِستاگئے بارئوا هبر بکنێن، هما مستاگ که درکئومانَ رَکّێنیت. اے پئیما آ مدام وتی گناهان تان گُڈّی هَدّا رسێننت و گُڈسرا هُدائے کهر آیانی سرا کپیت.