او منی پت و پیرکانی هُدا! من تئیی شُگرا گران و تئیی تئوسیپا کنان، چێا که تئو منا زۆر و هکمت داتگ. انّون هم اے تئو ائے که په من هما چیزِّت زاهر کرتگ که ما چه تئو لۆٹتگ، چێا که تئو نون بادشاهئے جێڑه په ما پدّر کرتگ.“
شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
اے کئومئے هُدا، اِسراییلئے هُدایا مئے پت و پیرُک گچێن کرت و مِسرا جَهمنندیئے وهد و زمانگا سرپراز کرتنت و گۆن وتی زۆر و واکا چه مِسرا در آیگئے رهشۆنی داتنت.
بله تئیی دێما اے هبرا مَنّان که ’اے راهئے‘ رَندگیر و مَنّۆک آن که مردم آییا ناراهێن دینی ٹۆلیے گوَشنت. وتی پت و پیرُکانی هُدایا پرستشَ کنان و هرچے که تئورات و نبیانی کتابان نبشته اِنت، من آیانی باوَرمند آن.
نون پاد آ، وتی پادانی سرا بۆشت، من پمێشکا په تئو پَدّر بوتگان که ترا وتی شاهد و هِزمتکار گچێن بکنان، تان هرچے که چه من دیستگِت و دێمترا گندئے، په آیان گواهی بدئیئے.
کجام پئیگمبر شمئے پت و پیرێنان آزار نداتگ؟ شمئے پت و پیرێنان تنتنا هما پئیگمبر هم کُشتنت که آیان آ ’پاک و نێکێنئے‘ آیگئے پێشگۆیی کرتگاَت. نون شما آییئے جندئے دْرۆهۆک و هۆنیگ اێت.
هَنّانیا شت و هما لۆگا رَست، شاوولی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”او منی براتێن شاوول! هما هُداوند بزان ایسّا، که راها په تئو زاهر بوت، منا راهی داتگ که تئو پدا بگندئے و چه هُدائے پاکێن روها پُرّ ببئے.“
چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که هُدائے هزمتکار و ایسّا مَسیهئے کاسدے آن که هُدائے گچێن کرتگێنانی ایمانا مُهتِر بکنان و آیانی راستیئے زانتا دێما ببران، هما راستی که دێم په هُداتُرسیا رهشۆنَ بیت.