38 آ گێشتر په اِشیا گَمیگ اَتنت که پولُسا گوَشتگاَت: ”شما پدا منا نگندێت.“ گڑا تان بۆجیگا رسێنتِش.
کِلیسایا آیانی راه دئیگئے چِن و لانچ کرت و آیان چه پینیکیَه و سامِرَهئے راها گوَزان، هر جاه اے وشّێن هال دات که بازێن درکئومان هم چِه پئیما هُدائے راه زرتگ. چه اے هالئے اِشکنگا، سجّهێن برات باز وشّ و شادان بوتنت.
نونَ زانان، من که هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ په شما آورتگ و رسێنتگ، چه شما هچکَس پدا منا نگندیت.
چه کئیسَریَهئے شهرا لهتێن مرید مئے همراه بوت، آیان مارا په دارگ و مهمان بئیگا مَناسون نامێن باوَرمندێئے لۆگا برت. آ چه ایسّائے ائولی مَنّۆگران اَت و بێها کِبْرِسیے اَت.
بله وهدے اۆدا مئے جَلّگئے رۆچ هلاس بوتنت، ما پدا وتی سپر بِندات کرت. سجّهێن باوَرمند گۆن وتی جَن و چُکّان مئے همراهیا چه شهرا ڈنّ، تئیابدَپا آتکنت. اۆدا ما سجّهێن کۆنڈان کپتێن و دْوااِن کرت.
نون منی دستا اِشیئے بارئوا پکّاێن چیزّے نێست که په کئیسَرا بنبیسان. پمێشکا، من پولُس په شما سجّهێنان و گێشتر په تئو، او بادشاه اَگْریپاس، پێش کرتگ تان جُست و پُرسا رند، چیزّے په نبیسگا در بگێجان.
گڑا تان هما وهدا که مارا مۆه هست، بیاێت گۆن سجّهێنان شَرّیَ کنێن و هاس گۆن همایان که باوَرمند اَنت.