20 وتَ زانێت، شمئے نپ و سوتّا هرچے که منی دستا بئیگی بوتگ من کرتگ و هُدائے کُلئو په شما، مُچّیانی تها و لۆگ په لۆگ آورتگ و سر کرتگ.
بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، بله وهدے گۆن وتی مریدان تهنا بوت، گڑا سجّهێن مِسالی په آیان مانا کرتنت.
آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت.
چێا که من په شما هُدائے سجّهێن واهگانی رسێنگا هچبر چَکّ و پَد نبوتگان.
پمێشکا هُژّار بێت و یات بکنێت که تان سئے سالا، من شپ و رۆچ په شما گرێتگ و شمارا ڈاه داتگ.
هَنّانیایا گۆن جنئے سهیگیا زرّانی یکّ بهرے په وت داشت و آ دگه، کاسِدانی دێما اێر کرتنت.
آیان مزنێن پرستشگاه و لۆگانی تها، چه اے مِستاگئے تالان کنگا که ایسّا هما مَسیه اِنت، هچبر دستَ نکَشّت.
نون، او منی براتان! شادمانی بکنێت که شما هُداوندئیگ اێت. په من اے هبرانی پدا نبشته کنگ هچّ گران نهاِنت و اے هبر په شما اێمنیَ کارنت.
تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّیاِش بدئے.