41 گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باوَرمندان هۆر بوت.
آ رۆچا که تئو وتی لشکرا مُچَّ کنئے، تئیی مردم په شئوکے گۆنَ بنت. گۆن پاکیئے شان و زێباییا تئیی ورنا تئیی گوَرا کاینت، چۆ که نۆد چه بامگواهئے باتِنا.
من شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی سرا ایمانَ کاریت، هرچے که منَ کنان آ هم کرتَ کنت. مسترێن کار هم کرتَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و
شَمونپِتْرُس بۆجیگا شت و دامی دێم په هُشکیا کَشّت. دام چه ماهیگا پُرّ اَت، یکّ سَد و پنجاه و سئے مزنێن ماهیگی مان اَت، بله ماهیگان دام ندِرتگاَت.
هما رۆچان یکّ رۆچے، پِتْرُس ایسّائے باوَرمندانی نیاما، که کِساس یکّ سَد و بیست مردم اَتنت، پاد آتک و
وهدے درکئومان اے هبر اِشکتنت، باز گَل و شادان بوتنت و هُداوندئے هبرِش شرپ داتنت و همینچک مردما ایمان آورت که هُدایا په نمیرانێن زِندا گچێن کرتگاَت.
وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
هُدااِش سَتا و سَنا کرت و سجّهێن مهلوکا آ دۆست اَتنت. هُداوند هم رۆچ په رۆچ رَکّێنتگێن مردمان گێشا چه گێشتر کنان اَت.
بۆجیگئے تها ما دو سَد و هپتاد و شش مردم اتێن.
کَسے که اے پئیگمبرئے هبرانی سرا دلگۆش مکنت، چه کئوما سِندگ و در کنگَ بیت.‘
بله بازێنے که آیانی کُلئو و پئیگامِش اِشکتگاَت باوَرمند بوت و چه آیان کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت.
گڑا ایسُّپا په وتی پت آکوبا کُلئو راه دات که آ گۆن وتی سَرجمێن کَهۆل و هاندانا که هپتاد و پنچ مردم اَتنت، بلَڈّیت و مِسرا بیئیت.
هرکَس وتا هکومتئے چێردست بمَنّیت، پرچا که چه هُدائے نادێنتگێنا اَبێد، هچّ واک و اِهتیارے نێست و هر واک و کدرتے که هست، هُدایا نادێنتگ.
شما مئیگ و هُداوندئے رندگیر جۆڑ بوتێت چێا که گرانێن سکّی و سۆریانی تها شما مئے هبر په گَلے زُرت، گۆن اَنچێن شادمانیے که چه پاکێن روها رسیت.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
پدا دومیا وتی دَرپ دریائے سرا رێتک. دریا چۆ مُردگێئے هۆنا بوت و آییئے تهئے هر سَهدار مُرت.