27 چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
مرکئے سادان پتاتگاَتان، کبرئے تُرس منی سرا کَپتگاَت گم و اندۆهانی بندیگ اتان.
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
که په من تئیی مِهر سکّ مزن اِنت، تئو منا چه جُهلانکیان رَکّێنتگ، چه مُردگانی جهانا.
یک وهدے تئو، شُبێنا گۆن وتی وپاداران هبر کرت و گوَشت: ”من جنگۆلے مَدَت کرتگ و چه کئوما گچێنی ورناے رۆدێنتگ.
او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! مُردگانی جهانا سَرْشَکونَّ بێت. چێا که هما مۆجزه و اَجِکّایی که په تئو پێش دارگ بوتنت، اگن سُدومئے شهرا ببوتێننت، آ شهر تان رۆچِ مرۆچیگا منتگاَت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
پرێشتگا پَسّئو دات: ”هُدائے پاکێن روه تئیی سرا اێرَ کئیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے زۆر و کدرت تئیی سرا ساهێلَ بیت. پمێشکا آ، پاک و هُدائے چُکّ زانگَ بیت.
هما سێر و هَزگارێن مرد، دۆزها سکّ بَزّگی کَشّگا اَت. آییا که سر چست کرت چه دورا چمّی په اِبراهێما کپت که هما ایلازَر آییئے کَشا نندۆک اَت.
گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگاَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“
ایسّایا گوَشت: ”ڈۆکا دور کنێت.“ مُرتگێن ایلازَرئے گهار مَرتایا گوَشت: ”او هُداوند! آییئے مَرکا چار رۆچ گوَستگ و بۆَ کنت.“
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،
تئو منا زِندئے راه سۆج داتگاَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
داوودا چه پێشا، آیۆکێن رۆچ دیستگاَتنت و مَسیهئے جاه جنَگئے بارئوا گوَشتگاَتی که آ نه مُردگانی جهانا یله کنگَ بیت و نه آییئے جۆنَ سَڑیت و پوسّیت.
بله شما آ ’پاک و نێکێن‘ نمَنِّت و آییئے جاها په یکّ هۆنیگێا آزاتی لۆٹت.
په راستی، همے شهرا هیرودیس، پُنتیوس پیلاتوس، آ دگه درکئومێن مردم و بنی اِسراییلئے سجّهێن کئوم و کَبیله همدست بوتنت و تئیی پاکێن هِزمتکار ایسّائے هلاپا پاد آتکنت، هما ایسّا که تئو گۆن رۆگن پِر مُشگا په بادشاهیا گچێن کرتگاَت.
بله ”آ پاکێنا“ شمارا ”رۆگن پِر مُشتگ“ و شما سجّهێن چیزّانَ زانێت.
من زندگێن آن. من مُرتگاَتان و بچار، نون زندگ آن، اَبد تان اَبد. مرک و مُردگانی جهانئے کِلیت منا گۆن اَنت.
دریایا وتی لاپئے مُردگ در کرتنت و مرک و مُردگانی جهانا هم وتی تۆکئے مُردگ در کرتنت و هر یکّے وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوت.
په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت: