26 پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.
تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت، سوگی گُد و پۆشاک در کرت و منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،
اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
منی لُنٹ شادمانیئے کوکّارا کننت، من ترا نازێنان، که تئو منا مۆکِتگ.
هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ: ’من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان و نٹَگلان.
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.