25 هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ: ’من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان و نٹَگلان.
چێا که هاجتمندئے راستێن نێمگا اۆشتیت تانکه آییا چه دادرسانی هُکما برَکّێنیت.
هُداوند تئیی راستێن دستا اِنت، وتی گَزَبئے رۆچا بادشاهانَ درُشیت.
چیا که بادشاه هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت و بُرزێن اَرشئے هُداوندئے مِهرا نلرزیت.
من وتی آسودگیئے وهدا گوَشت: ”هچبر لرزێنگَ نبان.“
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
اَنگت هم مُدام گۆن تئو آن، تئو منی راستێن دستا گرئے.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
بچارێت، یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که شما سجّهێن شِنگ و شانگَ بێت و هرکَس وتی راها رئوت. منا تهنا یلهَ دئیێت، بله اَنگت تهنا نبان، چێا که منی پت گۆن من گۆن اِنت.
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،